Rozdział I

21 maja 1942 roku.

Stałam w progu kuchni i patrzyłam, jak babcia od ponad godziny poleruje zupełnie czysty już blat stołu. Sprzątnie było dla niej odskocznią od problemów, czasem do namysłu i chwilą zupełnego oderwania się od rzeczywistości.

Zazdrościłam jej tego. 

Ja czegoś takiego nie potrafiłam.

W tym momencie czułam, że oddałabym wszystko za choć jedną krótką chwilę całkowitego zapomnienia. Chciałam choć przez parę godzin zapomnieć o narastających wciąż problemach.  Chciałam być zwykłą, radosną dziewczyną, która nie będzie musiała wciąż od nowa martwić się o lepsze jutro.

-  Morfina się skończyła - odezwała się nagle babcia - dziś rano odmierzyłam Ani ostatnią dawkę. Nie wiem co my teraz zrobimy, pieniądze nam się kończą. 

- Wiem, babciu - szepnęłam i usiadłam na wolnym krześle przy stole. Wbiłam wzrok w podłogę, nie umiałam spojrzeć babci w oczy. Nie w takiej sytuacji. 

Moja siostra chorowała już od przeszło dwóch tygodni, a żaden ze znanych nam lekarzy nie wiedział co dokładnie jej dolega. W szpitalach nie było wolnych miejsc, nie stać nas też było na wezwanie specjalistycznego doktora. Nie widziałam już dla Ani nadziei. Każdego ranka budziłam się z myślą, że moja mała siostrzyczka być może odeszła już z tego świata. 

Nie chciałam dla niej takiego losu, ale nie mogłam zrobić nic, co mogłoby jej pomóc. Fakt ten przerażał mnie. Oddałabym wszystko, żeby moja siostrzyczka wróciła do zdrowia.

- Znam pewnego człowieka, który może nam pomóc - zaczęłam powoli - ale ... wiąże się to z pewnym ryzykiem... 

- Nie! - ucięła natychmiastowo babcia - Nawet nie waż mi się o tym myśleć. Nie teraz, kiedy Piotra nie ma w domu. Czy ty w ogóle czytałaś ostatnio gazetę, głupia dziewczyno? Nie słyszałaś co grozi za jakiekolwiek kontakty z Żydami? 

- On ma leki, babciu - powiedziałam, siląc się na spokojny ton głosu. Nie chciałam wdawać się w niepotrzebne kłótnie. 

- I cóż z tego? Nie chcę naraz stracić wszystkich wnucząt, Magnolio - szepnęła i z powrotem zabrała się za szorowanie stołu - Wiesz jak bardzo pragnę, aby Ania wyzdrowiała, ale nie mogę ryzykować twoim życiem, kochanie. Musimy znaleźć inny sposób. 

- Inny sposób? Jaki inny sposób? - krzyknęłam - Nie ma innego sposobu. Jeżeli tego nie widzisz, Ania umrze w przeciągu paru dni!

- Nie tym tonem, moja droga! - zrewanżowała się babcia. Rzuciła mokrą ścierkę o podłogę, na jej twarzy pojawił się grymas wściekłości. Z jej wysoko upiętego koka, wydostało się kilka siwych pasm włosów, a policzki przybrały barwę ognistej purpury - Jutro z samego rana poślę po doktora Witeckiego. To on zadecyduje co dalej mamy robić. A do tej pory musimy uzbroić się w cierpliwość - mówiąc to, babcia bezradnie opadła na krzesło. 

Już dawno nie widziałam jej w takim stanie. Emilia Rawicz była dla mnie zawsze człowiekiem ze stali. Czymś trwałym i niezniszczalnym. Nie mogłam uwierzyć, że doprowadziłam ją do tego stanu. Byłam wyrodną wnuczką.

- Tak jest, babciu - powiedziałam i ze ściśniętym sercem wyszłam z pomieszczenia. 

Swoje kroki skierowałam wprost do mojej sypialni. Gdy tylko tam się znalazłam, rzuciłam się na łóżko i wybuchnęłam szczerym płaczem. Z obawy, że ktoś mógłby mnie usłyszeć wtuliłam się w puchową poduszkę, która stłumiła głośne odgłosy. 

Miałam już dosyć wszech będącej bezsilności. Wiedziałam, że muszę coś z tym zrobić.  Nie mogłam patrzeć bezczynnie, jak kolejni moi bliscy umierają na moich oczach. Byłam na to za słaba. 

Przykryłam się kołdrą i zamknęłam oczy.

Już wiedziałam co mam robić.

Musiałam tylko zaczekać, aż zapadnie noc. 

***

Księżyc wyglądał pięknie.

Był niczym złota łódka, płynąca samotnie po bezkresie spokojnego oceanu. Na ziemi nie było niestety już tak spokojnie. Przeszywający wiatr atakował mnie ze wszystkich możliwych stron, zupełnie tak, jakby nie mógł się zdecydować, z której strony chciał uderzyć. Temperatura nie mogła wynosić więcej niż siedem stopni Celsjusza. Było mi bardzo zimno, zwłaszcza, że nie miałam na sobie nic, oprócz cienkiej flanelowej koszuli, która właściwie nie chroniła mnie przed chłodem.

Mimo, iż byłam strasznie zmarznięta, czułam się szczęśliwa. W prawej kieszeni moich spodni spoczywały dwie male buteleczki morfiny, a to wystarczyło, żebym nie odczuwała tak dotkliwie niskich temperatur.

                 Nie mogłam się doczekać, kiedy przejdę przez próg naszego mieszkania i pokażę babci moją zdobycz. W takiej sytuacji srebrny łańcuszek nie był wygórowaną ceną. Miałam szczęście, że pan Joachim na gwałt potrzebował gotówki. Gdy by nie to, nie wiem co bym zrobiła. 

Nagle wśród ciszy nocy usłyszałam serię strzałów. Serce niemal natychmiast podeszło mi do gardła, z którego wydobył się niemy krzyk. Obejrzałam się w około i zobaczyłam, jak zza rogu ulicy Krasickiego wybiega grupka młodych chłopców. Zaraz potem moim oczom ukazał się gorszy widok. Tuż za nimi pojawił się oddział gestapo. 

Niewiele się zastanawiając, puściłam się biegiem w bliżej nieokreślonym kierunku. Chciałam się znaleźć jak najdalej stąd. Tymczasem kolejny odgłos strzałów dobiegł do moich uszu. Skrzywiłam się na ten dźwięk. Nie oglądałam się za siebie, nie miało to sensu. Chodziło mi tylko o to, żeby przeżyć. Nic innego nie miało w tej chwili dla mnie znaczenia.

Po kilku sekundach biegu skręciłam w nieoświetloną uliczkę. Było w niej bardzo ciemno, nie widziałam nawet końca własnego nosa.

  Zatrzymałam się, by złapać oddech. Serce waliło mi jak oszalałe. Miałam niemiłe wrażenie, jakoby za chwilę miało się wyrwać z mojej piersi. Był to nieznośny, kujący ból. W ciemnościach wymacałam metalowy kontener na śmieci. Obeszłam go i schowałam się za nim. Do oczu napłynęły mi łzy, których nie mogłam powstrzymać. Była to mieszanka strachu, paniki i troski.

                 Nie miałam pojęcia ile czekałam skulona pod tym kontenerem. Czas przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Po pewnej chwili odgłosy walki ucichły. Słychać było tylko równe uderzenia cholewek hitlerowców o bruk uliczny.  

                Wstrzymałam oddech, gdy gestapo przechodziło obok mojej kryjówki.Serce podeszło mi wtedy do gardła, a plecy oblał zimny pot. Mogłam się jedynie modlić i czekać na cud.

                Poczułam niewysłowioną ulgę, gdy i te odgłosy zniknęły pod osłoną nocy.  Dziękowałam Bogu za ratunek. Podniosłam się z ziemi, lecz od razu podparłam się o chropowatą ścianę. Nogi miałam jak z galaretki. Nie mogłam zrobić ani jednego kroku. Nie wiem jakim to cudem, ale dotarłam do końca uliczki. Stanęłam oparta o mur, nie zdolna do wykonania kolejnego ruchu. 

    

            Nagle zobaczyłam w ciemności parę zielonych oczu...

________________________

A więc cofnęłyśmy się do czasów sprzed PROLOGU :)
Jesteście ciekawe co będzie dalej?

W razie błędów wiecie co robić ;)

Zapraszam do przyłączenia się do akcji Pajacyk :)

Niewielka wielka rzecz :)

PS. Zapraszam Was także do mojej nowej PODSTRONY
Możecie tam składać tytuły książek, które gorąco polecacie :)