Rozdział II

Zielone oczy. Przerażające spojrzenie szmaragdowych tęczówek, zaglądających w najgłębsze zakamarki mojej duszy. Pod siłą tego wzroku czułam się małą, bezbronną dziewczynką, czekającą na karę za przypadkowe zbicie cennego wazonu.Jak zahipnotyzowana patrzyłam na powoli zbliżającą się sylwetkę młodego mężczyzny. W ciszy nocy słyszałam tylko ciche kroki nieznajomego i przyspieszone bicie własnego serca.

           Mój instynkt samozachowawczy krzyczał, żebym rzuciła się do ucieczki, lecz nie miałam na ten ruch wystarczająco dużej ilości siły. Kucnęłam, i nie spuszczając oka z żołnierza, zaczęłam szukać na ziemi czegoś, co nadawałoby się do samoobrony.

           Nagle usłyszałam dźwięk odbezpieczanego karabinu. I choć przez panujące w zaułku egipskie ciemności nie mogłam niczego zobaczyć, wyobraziłam sobie czarną lufę mausera wycelowaną prosto we mnie.

- Wstań - usłyszałam to jedno słowo wypowiedziane po niemiecku. Głosu hitlerowca był twardy i zdecydowany. Nieznoszący sprzeciwu.

           Nie widząc dla siebie innego wyjścia - posłuchałam go.

- Ręce do góry - powiedział Niemiec, tym razem trochę ciszej.

           Podniosłam drżące ze strachu ręce ponad głowę. Czekałam na ostry, przeszywający moje ciało ból, który zakończy moje marne życie. Nie doczekałam się go. Zamiast tego hitlerowiec podszedł do mnie i dotknął dłonią mojego ramienia. Instynktownie zamknęłam oczy i cofnęłam się. Czułam na plecach chłód betonowej ściany. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że jestem otoczona.Z jednej strony przez kamienicę, z drugiej przez zapatrzonego w Hitlera człowieka bez sumienia.

           Drgnęłam, gdy chłodne dłonie nieznajomego  sunęły bezkarnie w dół po moim ciele.Wzięłam głęboki wdech, by uspokoić rozkołatane serce. Zapach, który mnie znienacka otoczył był przesiąknięty wonią gestapowca. Mydło i woda kolońska. Nic więcej.

           Wiedziałam, że jest to moja jedyna szansa na ucieczkę. W tym momencie ręce nazisty były puste, czyli względnie bezpieczne. Otworzyłam oczy i nie mając wielkiego pola manewru, kopnęłam żołnierza prosto w kolano. Mężczyzna zgiął się w pół i upadł na ziemię. Wykorzystałam wtedy swoją szansę i rzuciłam się do ucieczki.

Poczułam się szczęśliwa, gdy dotarłam do głównej, oświetlonej drogi. W moim sercu zaświtała wtedy nadzieja, że uda mi się uciec i dostać do domu. Niczego w tej chwili nie pragnęłam bardziej niż znaleźć się w ciepłym i bezpiecznym łóżku. Niż znaleźć się blisko rodziny, która mnie kocha i martwi się o mnie. Obiecałam sobie, że jeżeli tylko uda mi się dziś przeżyć, to zabiorę moją małą siostrzyczkę na rejs po Wiśle, o którym tak bardzo marzyła; poproszę aby babcia nauczyła mnie szycia, którego wręcz nie cierpię, a dziadkowi pozwolę po raz setny opowiedzieć o jego dokonaniach w czasie bitwy warszawskiej.

            - Halt! - usłyszałam za sobą. Odwróciłam głowę przez ramię i zobaczyłam, że hitlerowiec biegnie jakieś dwadzieścia metrów za mną. Nie tracąc zimnej krwi, przyspieszyłam tępo i skręciłam w uliczkę św. Dionizego. Myślałam, że tym manewrem zgubię go, lecz niestety myliłam się. Hitlerowiec musiał bardzo dobrze znać ten rejon miasta, skoro nie dał mi się zmylić. Niewielu ludzi zauważało, że między ulicami Sobieskiego i Bonapartego znajduję się trzecia, mniejsza.

            W pośpiechu mijałam kolejne futryny sklepów, dawno już  pozamykanych o tej porze. Kamienice bogatych mieszkańców Krakowa, tak piękne w świetle latarni, po raz pierwszy od dłuższego czasu nie robiły na mnie żadnego wrażenia.

          Serce biło mi równym, choć trochę przyspieszonym rytmem. Nie czułam dużego strachu. Bałam się, fakt, lecz to uczucie nie było obezwładniające tak jak przedtem. Ten strach dodawał mi sił. Wiedziałam, że teraz wszystko zależy tylko ode mnie.

             Wóz albo przewóz.
             Życie albo śmierć.
             Innych opcji nie było.

             Gdy tak mijałam kolejne budynki, ulice, czas zaczął być dla mnie pojęciem względnym. Sekundy stawały się godzinami. Minuty latami...

             Z coraz większą trudnością zmuszałam się do postawienia jeszcze jednego kroku. Nagle wszystkie moje dotychczasowe problemy stały się dziwnie śmieszne. Brak chleba, pieniędzy, brak ubrań. Te wszystkie zmartwienia stały się kroplą w oceanie życia. Bez tych rzeczy można było żyć. Można było im  zaradzić. A na śmierć ....

              Na śmierć nikt nie znalazł jeszcze lekarstwa.

              W tym momencie chciałam po prostu żyć. Chciałam wyjść za mąż, urodzić dzieci. Zestarzeć się w wiklinowym bujanym fotelu, robiąc ręczne robótki i patrzeć jak moje wnuki dojrzewają z czasem. Chciałam po prostu być.

              Tępy ból w klatce piersiowej sprawił, że o mało się nie zatrzymałam. Wiedziałam co to oznaczało. W moim organizmie zaczęło brakować drogocennego tlenu. Musiałam szybko coś wymyślić, bo widziałam, że w takim stanie długo już nie pociągnę.

           Byłam już na skraju wyczerpania, gdy usłyszałam, że ktoś do mnie podbiega. Przez cały czas trwania tego biegu nie odwróciłam się. Nie miałam odwagi. Nie chciałam wiedzieć jak blisko jest mój koniec. Krzyknęłam, gdy czyjaś dłoń próbowała zatkać mi usta. Próbowałam stawiać opór, lecz na niewiele się to zdało. Niemiec był większy i silniejszy ode mnie. Nic nie mogłam zrobić, kiedy prowadził mnie do bramy opuszczonej kamienicy.

- Cicho, Maguś. To tylko ja. Nie wyrywaj mi się tak - usłyszałam przy uchu ciepły, lekko zachrypnięty głos Piotrka, mojego brata.

           Zamarłam. Nie wierzyłam własnym uszom. Ramiona napastnika opadły. Szybko odwróciłam się i spojrzałam na niego.

Myślałam, że śnię. Że koszmar zmienił się w najpiękniejszą bajkę. Nigdy w życiu nie czułam się tak szczęśliwa. To był Piotrek! Nie Niemiec, Piotrek.  Ulga, jaką wtedy odczułam sprawiła, że łzy, niczym ogromne krople jesiennego deszczu  pociekły mi po zaróżowionych policzkach. Nie mogąc się powstrzymać  wtuliłam się w jego flanelową koszulę. Piotrek objął mnie ramieniem i przycisnął do siebie.

Usiedliśmy na brudnej podłodze, lecz kto by w takim momencie zwracałby na to uwagę!

- Ciii...- szeptał, równocześnie gładząc mnie po włosach - już jesteś bezpieczna. Tamten gnój już niczego Ci nie zrobi .... niczego ...

           Gdy tak siedziałam przytulona do niego, momentalnie poczułam się senna. To cudowne uczucie bezpieczeństwa; fakt, że nic Ci już nie grozi, że ktoś nad tobą czuwa był obezwładniający. Dobrowolnie poddałam się temu uczuciu. Nie miałam siły z nim walczyć. Z pełnym zaufaniem oparłam się o brata i zamknęłam oczy. Zdążyłam wyszeptać tylko - Dziękuję - zanim bez słowa sprzeciwu odpłynęłam w ciemność.

___________________________________

Uff :)

W związku z tym, że jestem chora i mam trochę ... wolnego czasu

postanowiłam dodać nowy rozdział już dziś ;)

Mam nadzieję, że choć trochę się spodoba

Mam duże trudności z nadrabianiem postów u Was.
Jest tego po prostu za dużo i potrzebuję na to chwili czasu.
Nie martwcie się jednak. Co się odwlecze, to nie uciecze.

Założyłam nowy blog. GŁÓWNY BLOG, 

na którym znajdziecie wszystkie moje opowiadania

a także pomysły na nowe twory. 

Zapraszam :)