Prolog

 21 marca 1944 roku

       Ocknęłam się przywiązana do metalowego krzesła. Bolała mnie każda komórka ciała. Nawet najmniejszy ruch sprawiał, że chciałam krzyczeć wniebogłosy. Nie chciałam jednak sprawić tej satysfakcji
moim oprawcom. Prędzej piekło mnie pochłonie, niż z mojego gardła wypłynie jakakolwiek skarga!!
    Otworzyłam oczy. W pomieszczeniu byłam zupełnie sama. Rozejrzałam się dookoła. Znajdowałam się w ascetycznym pokoju bez mebli. Jedyną ozdobą tej sali były, tak często używane,  narzędzia tortur.
     Usłyszałam kroki. Pospiesznie zamknęłam z powrotem oczy. Przeważnie lepiej dla mnie było, jeśli hitlerowcy myśleli, że w dalszym ciągu jestem nieprzytomna.
Wielkie, drewniane wrota otworzyły się z charakterystycznym skrzypieniem nienaoliwionych zawiasów. Serce podeszło mi do gardła, mój oddech stracił rytm. Za wszelką cenę musiałam zachować spokój, to był jedyny ratunek przed kolejnymi batami.
- Obudź się!! - usłyszałam wyraźny rozkaz żołnierza.
Nie zareagowałam. Czekałam na dalszy przebieg zdarzeń.
I to był mój błąd, gdyż po krótkiej chwili dostałam otwartą dłonią w policzek.
Zagryzłam usta, żeby nie krzyknąć i powoli podniosłam powieki.
Spojrzałam z wyraźną pogardą na żołnierza, czym zarobiłam na kolejne uderzenie.
- Jest przytomna! - zawołał po niemiecku hitlerowiec.
Po jego słowach do komnaty tortur weszło jeszcze dwóch mężczyzn, ubranych w szare, nazistowskie  mundury. Przyjrzałam im się  dokładniej, serce stanęło mi w miejscu, gdy w jednym z nich rozpoznałam Jacka - mojego najlepszego przyjaciela. Spojrzałam prosto w jego zielone oczy. Były puste. Żadnych emocji. Po wyrazie jego twarzy mogło się jedynie wydawać, że jest lekko znudzony.
- Rozwiąż ją - rozkazał starszy mężczyzna.
Hitlerowiec wydobył z kieszeni swojego munduru nóż i przeciął węzły. Następnie chwycił mnie za kark i rzucił prosto przed stopy swojego przełożonego.
Leżałam bez ruchu. Nie miałam siły by się podnieść.
Widząc to, oficer złapał mnie za włosy i postawił do pionu.
Łzy pociekły mi po policzkach, nie mogłam ich zatrzymać.
- Powiesz coś ? - spytał. W przeciągu tych kilku dni wielokrotnie zadawał mi to pytanie, a kiedy nie dostał na nie odpowiedzi okropnie mnie torturował.
- Tak- powiedziałam słabym głosem - Hitler kaput! - krzyknęłam z całą mocą, na jaką było mnie w tej chwili stać.
Patrzyłam jak uśmiech na twarzy oficera zamiera. Pchnął mnie na Jacka ze słowami "Zabij ją". Błagalnym wzrokiem popatrzyłam na Jacka, lecz wyraz na jego twarzy mówił absolutne nic. Jego szmaragdowe oczy były tak zimne jak wtedy, kiedy ...
I w tym momencie wszystko nabrało sensu.
To z nim widziałam się na parę minut przed aresztowaniem...
To on mnie wydał Niemcom...
Jego ręka spoczęła na mojej talii, chroniąc mnie jednocześnie przed upadkiem. Wyciągnął drugą rękę w kierunku swojego pistoletu. Odbezpieczył go i wycelował.
Zdążyłam jeszcze powiedzieć "Zdrajca", zanim wyczerpana osunęłam się bez czucia na jego pierś.